เมื่อหน่ำใจกับบรรยากาศของยอดเขา ก็ปีนลง ซึ่งยากกว่าขาขึ้นเนื่องจากความชัน ทำให้ต้องค่อยๆ หย่อนตัวลงมา เพื่อกลับมาเก็บภาพทิวทัศน์รอบ ๆ ลานสน ยามเย็นที่นี่ก็ไวมาก 17 นาฬิกาเศษก็ มืดแล้ว หลังเหน็ดเหนื่อยจากการปีนเขา คืนนี้คงหลับเป็นตาย
ทางที่ลงกับทางที่ขึ้นก็คือทางเดียวกันครับ ปีนขึ้นมาฉันใดก็ต้องใต่ลงฉันนั้น เวลาที่เราลงมาสู่ลานสน ก็ปาเข้าไป บ่าย 3 โมงเย็นแล้ว ไม่ต้องบรรยายเลยว่าพวกผมลงมาถึงที่ลานสนกลุ่มที่เท่าไหร่ เรามาช้าที่สุดในกรุ๊ปนั่นเลยตอนช่วงที่ลงมา ทางกลุ่มของพี่บาวเขาจะตะโกนส่งเสียงบอกเราตลอดทาง ทำเช่นเดียวกับตอนขาขึ้น ครั้งสุดท้ายที่เราได้ยินเสียงเขา คือเขาถึงตีนเขาแล้ว เราเพิ่งถึงครึ่งทางได้มั้งครับ เดินๆ ไปก็วังเวงไป เงียบ และเย็นเยือก มีลมบางๆ พัดผ่านผิวกาย ชวนให้ขนลุกอยู่เป็นระยะๆ ดีที่ตอนนั้นผมไม่ได้ไปนึกถึง ประวัติของที่นี่ เกี่ยวกับยุทธการบ้านร่มเกล้า เกิดขึ้นในกรณีพิพาทระหว่าง ไทย-ลาว ณ บ้านร่มเกล้า อำเภอชาติตระการ จังหวัดพิษณุโลก อันเนื่องมาจากปัญหาเส้นเขตแดน ซึ่งไทยและลาวอ้างสนธิสัญญาคนละฉบับ
โดยลาวได้ส่งกำลังทหารเข้ามายึดพื้นที่ส่วนที่เป็นปัญหา ไทยจึงได้ส่งกำลังทหารเข้าผลักดัน และเกิดการปะทะกันด้วยกำลังทหารของทั้งสองฝ่ายอย่างหนักหน่วง ในช่วงเดือนธันวาคม 2530 ถึง กุมภาพันธ์ 2531 และมีการหยุดยิงของทั้งสองฝ่าย เมื่อ 18 กุมภาพันธ์ 2531 พอเรามาถึงเต้นท์ ก็จัดแจง ทำอาหารสำหรับคืนนี้กัน ช่วงนี้ก็เกือบ 5 โมงเย็นแล้ว ผมสังเกตุเห็นพระอาทิตย์ตกดิน จากตอนที่ ลองถ่ายเต้นท์ดู เลยรีบหยิบกล้องวิ่งไป ที่จุดชมวิว ซึ่งก็ไม่ไกลนัก ประมาณ 150 เมตรได้ พอผมไปถึง เชื่อมั้ยครับผมได้ภาพพระอาทิตย์มาไม่สมใจเลย เหมือนได้ไจ่แดงมาฟองนึงยังไงยังงั้นเลยครับ เช่นเดียวกันกล้องของน๊อตก็ได้เพียง แสงอาทิตย์เรืองๆ เท่านั้นเพราะวิ่งมาไม่ทัน พระอาทิตย์ที่นี่ตกไวมากครับ 5 โมงครึ่ง ก็มืดแล้ว
จากนั่นก็ไม่ได้มีกิจกรรมอะไร รู้สึกเหมือนได้มาพักผ่อนกันจริงๆ ผมได้ไปนั่งคุย กับเจ้าหน้าที่อุทยานที่ประจำอยู่ที่ศูนย์ด้านบนนี้ เขาบอกว่า วันนี้เพิ่งมีลมนะ เมื่อ 2 วันก่อนลมไม่แรงแบบนี้ เขาบอกเมื่อปี 48 นั่นคือปีที่แล้ว มีลมแรงมาก ที่มีข่าวว่าพายุอะไรพักเข้ามาจากทะเลจีนใต้น่ะ แหละครับ ทำให้ต้นสนที่นี้ โค่นไป หลายต้นดีที่ไม่มีใครได้รับอันตราย เพราะเป็นช่วงที่ไม่มีนักท่องเที่ยว เจ้าหน้าที่ อุทยานนี้จะพลัดกันขึ้นมาเฝ้า ชุดละ 3 คน ต่อ อาทิตย์ เขาบอกว่า เขาอยู่นี่มาหลายปีแล้ว ผมจำชื่อเจ้าหน้าที่คนนั่นไม่ได้ ขอโทษด้วยครับ เคยจำได้ตอนที่กลับมาใหม่ๆ แล้วกำลังนั่งเขียนบันทึกนี้อยู่ แต่ว่า มาตอนนี้ ลืมแล้ว -*- ผมนั่งผิงไฟ จากซากต้นสน ที่เผาตั้งแต่วันที่ผมขึ้นมา จนคืนสุดท้ายที่ผมจะลงแล้ว ยังไม่หมดเลย ผมเชื่อแล้วว่า ไฟป่า ดับยากก็เพราะแบบนี้เนื้อของไม้จะคุอยู่ตลอด ผมนั่นคุยกับเจ้าหน้าที่จนถึงประมาณ 4 ทุ่ม ผมก็ขอตัวไปนอน ซึ่ง ลุงพัน แกก็ ขึ้นมานอนกับเจ้าหน้าที่แล้ว แกรู้ว่าพวกผมต้องเดินทางตอนเข้า แกขี้เกียจขึ้นมาตอนเช้าแล้วต้องเดินลงไป ลุงแกยังดูแข็งแรงอยู่เลย สงสัยไม่หนาวเพราะว่าเล่นไปซะหลายกั๊ก 555+
